ARDS jest zespołem, który wydaje się być niedostatecznie rozpoznany, niewłaściwie leczony i powiązany z wysoką śmiertelnością. ARDS jest procesem progresywnym z możliwością wczesnego wdrożenia leczenia. [1]
ARDS — wyzwanie kliniczne
Zespół ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) to poważna choroba płuc, która powoduje niski poziom tlenu we krwi. Szacuje się, że globalnie liczba pacjentów z ARDS przekracza 3 miliony rocznie.[2]
Śmiertelność w przypadku ciężkiego ARDS została zgłoszona na poziomie 46,1% w badaniu obserwacyjnym obejmującym 459 oddziałów Intensywnej Terapii w 50 krajach.[1] W Stanach Zjednoczonych ARDS dotyka około 200.000 osób i skutkuje 74.500 zgonami rocznie.[3]
Jakie są przyczyny?
ARDS jest zespołem, co oznacza, że charakteryzuje się rozmaitymi oznakami i objawami, których przyczyną mogą być różne choroby. Jest to groźny stan, ponieważ do ARDS prowadzą zwykle poważne patologie, np. ciężkie urazy, poważne infekcje lub silne stany zapalne.
ARDS został zdefiniowany podczas Konferencji Konsensusowej w Berlinie jako ostra (krócej niż tydzień) niewydolność oddechowa (PaO2/FiO2 < 300 mmHg), która prowadzi do obustronnych nacieków płucnych niespowodowanych obrzękiem płuc, wysiękiem opłucnowym ani obecnością guzków.
Leczenie
Przykładowy algorytm leczenia dorosłych z ARDS rozpoczyna się od leczenia głównej przyczyny, ale kluczem do regeneracji płuc i redukcji powikłań jest optymalizacja wentylacji mechanicznej. Plany leczenia muszą być dostosowane do przyczyny i dostępnych technologii w zakładzie leczniczym. [4]
Pandemia COVID-19 spowodowała nagły wzrost liczby pacjentów z zespołem ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) na oddziałach intensywnej terapii na całym świecie. [5]